Słownik etykiety

Słownik etykiety

Słownik jest żywy i cały czas uzupełniany. Oznacza to, iż będą do niego dodawane różne pojęcia znane z etykiety i savoir-vire pomocne nam w pracy w organizacji oraz w naszym życiu prywatnym. Hasła są ułożone w kolejności alfabetycznej. Są one krótkie i oddające główny sens znaczeniowy.

 Ambasada – misja dyplomatyczna, czyli stałe przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa za granicą, placówka dyplomatyczna. Tym mianem określa się też biuro ambasadora (szefa misji dyplomatycznej), zapewniając mu wykonywanie jego zadań w państwie przyjmującym zgodnie z regulacjami prawa międzynarodowego. Ustanowienie ambasady jest związane z nawiązaniem stosunków dyplomatycznych między państwami. Ambasadą kieruje zwyczajowo szef misji pierwszej klasy (ambasador nadzwyczajny i pełnomocny).

 Ambasador – szef misji dyplomatycznej reprezentujący państwo wysyłające w państwie przyjmującym lub organizacji międzynarodowej. Ambasador jest przełożonym wszystkich członków służby zagranicznej oraz pracowników placówki zagranicznej. Do zadań ambasadora należy reprezentowanie kraju, ochrony jego interesów oraz interesów jego obywateli zgodnie z prawem międzynarodowym i prawem państwa przyjmującego.

Aperitif – poczęstunek lampką wina (szampanem) organizowany przy rozpoczęciu lub zakończeniu jakiegoś wydarzenia (premiery filmu, wernisażu, otwarcia targów). Aperitif pije się na stojąco i nie serwuje się przy tej okazji żadnych przekąsek. Drugim znaczeniem jest napój alkoholowy o zawartości alkoholu 18-35 % podawany przed posiłkiem na pobudzenie apetytu. Przykładowo we Francji będzie to pastis, we Włoszech wermut, w Hiszpanii wytrawne sherry (fino), a w innych krajach gin z tonikiem.  W wersji bezalkoholowej są to soki i napoje typu sok grapefruitowy, schłodzony tonik.

Bandera – weksylium określające przynależność państwową jednostek pływających po morzach. Jest to flaga narodowa a herbem Rzeczypospolitej. Polska bandera wojenna (wywieszana na okrętach marynarki wojennej oraz innych określonych jednostkach pływających marynarki wojennej) posiada jaskółczy ogon, czyli zakończenie weksylium dwoma językami ostrymi pozostałymi po wycięciu trójkąta w części swobodnej płata. Na jednostkach pływających po wodach śródlądowych wywiesza się flagę państwową.

Barwy narodowe – określone w formie aktu prawnego (ustawy) barwy danego państwa. Barwy narodowe są obecne na zawodach sportowych wśród kibiców, przy szarfach odsłaniających pomniki czy tablice, służą do dekorowania fasad budynków, towarzyszą różnym uroczystością patriotycznym i narodowym. Barwy narodowe różnią się od flagi państwowej tym, że nie mają ustawowo określonych proporcji długości i szerokości.

 Bilet wizytowy (karta wizytowa, wizytówka) – mają funkcję informacyjną, prezentacyjną, jak też marketingową. Obecnie w powszechnym użytku są bilety służbowe, rzadziej osobiste. Na służbowych widoczna jest nazwa organizacji, logo organizacji; imię, nazwisko oraz zajmowane stanowisko; potrzebne informacje tele-adresowe. Na wizytówkach prywatnych umieszcza się imię i nazwisko oraz dane tele-adresowe, które uważamy za ważne. Zawsze możemy dodatkowe informacje dopisać ręcznie (np. adres mailowy, czy dodatkowy nr telefonu). Wszelkie dopiski robimy ręcznie tylko na awersie wizytówki. Życzenia, pozdrowienia i podziękowania piszemy w trzeciej osobie i ich nie podpisujemy.

 Business casual  – łączy wygodę i swobodę z koniecznością zachowania dobrego wizerunku firmy i wiarygodności jej przedstawiciela. Przydatny jest podczas spotkania wewnątrz firmy oraz podróży służbowej.

 Business dress – tożsamy z klasycznym strojem nieformalnym. Kolorystyka jest też określona w zależności od zajmowanego stanowiska i wykonywanych działań. Im wyższe stanowisko w hierarchii służbowej, tym ciemniejsze stroje.

 Casual – oznacza swobodę w ubiorze. Jest to strój nieformalny używany podczas spotkań weekendowych oraz na piknik lub firmową imprezę integracyjną.

 Ceremonia – uroczysty akt publiczny (często też religijny) o oficjalnym charakterze, który przebiega zgodnie z przygotowanym porządkiem. Oparty jest on często na formach symbolicznych osadzonych w tradycji i kulturze danego społeczeństwa (religii, organizacji). W zależności od typu możemy wyróżnić ceremonie: państwowe (np. powitanie i pożegnanie oficjalnych przywódców państwowych), kościelne (np. ingres biskupi), uniwersyteckie (np. nadanie tytułu Honoris Causa), dworskie (np. koronacja), wojskowe (np. przekazanie dowodzenia siłami zbrojnymi), sportowe (np. ceremonia otwarcia igrzysk olimpiady letniej czy zimowej). Ceremonii towarzyszą ukształtowane zwyczajowo lub spisane przepisy jej przebiegu.

 Ceremoniały – ogół zachowań i przepisów, towarzyszących uroczystościom i obrzędom. Ceremoniał to ujęty w formie przepisów wynikający z tradycji i zwyczajów zapis, dzięki któremu przeprowadzana jest ceremonia. Można wyróżnić ceremoniał państwowy, dworski i dyplomatyczny, które w różnych okolicznościach mogą się przenikać. Na przykład uroczysta odprawa wart przed Grobem Nieznanego Żołnierza ma charakter ceremoniału państwowego z wykorzystaniem ceremoniału wojskowego i dyplomatycznego.

Ceremoniał morski – zasady postępowania oraz zespół norm zwyczajowych ukształtowanych historycznie i stosowanych podczas uroczystości w żegludze morskiej. Ceremoniał morski w szerokim zakresie obejmuje również zwyczaje i tradycje morskie. Ceremoniał morski Marynarki Wojennej RP jest częścią ceremoniału wojskowego.

Ceremoniał wojskowy – historyczne ukształtowany zbiór zasad i sposobów zachowania się żołnierzy jak i osób cywilnych w uroczystościach państwowych, wojskowych, patriotycznych oraz o charakterze patriotyczno-religijnym z udziałem wojskowej asysty honorowej. Ceremoniał wojskowy posiada skodyfikowany przebieg uroczystości organizowanych zgodnie z polskimi zwyczajami i wielowiekową tradycją, jak również wymogami protokołu dyplomatycznego.

Chorągiewka samochodowa – weksylium umieszczone na prawym przednim błotniku samochodu, w którym umieszczony jest urzędnik państwowy lub samorządowy. Chorągiewka ma wzór flagi państwowej lub samorządowej. Chorągiewki danych państw są obecne na samochodach z rejestracjami dyplomatycznymi. Oznacza to, iż tym pojazdem przemieszcza się szef misji.

Digestif– poczęstunek alkoholowy kończący ucztę (śniadanie, obiad), podawany po deserze, by wspomóc trawienie. Digestef serwowany jest też podczas posiłku przed ciężkim daniem głównym. Przy digestef podawana są winiaki (np. cognac, armagnac, grappa, calvados), wzmacniane wina (np. madera, malaga, porto, sherry), jak też likiery słodkie i gorzkie (np. limoncello,  Jägermeister, Grand Marnier, Fernet Branca, piołunówka) oraz whisky, ouzo, tequilla.

Dress code– zbiór zasad, do których powinno się zastosować, by być ubranym odpowiednio do danej okazji. Niektóre firmy i organizacje (np. banki, linie lotnicze, hotele) posiadają własne opracowane zasady ubioru zredagowane w wewnętrznych dokumentach. Dress code jest określonym w zaproszeniu strojem obowiązującym na przyjęciu. Oznacza się go w większości w języku angielskim lub francuskim. Przykładowo adnotacja ang. black tielub fr. cravate noireoznacza smoking.

 Ekscelencja (łac. wyborny, znakomity) – tytuł przysługuje głowie państwa (ale nie własnego), ministrom i ambasadorom. Tytuł ekscelencji używamy również zwracając się w sytuacjach oficjalnych i uroczystych do dostojników Kościoła rzymskokatolickiego – biskupów i arcybiskupów. Jednak, gdy nie noszą purpury, zwracamy się do nich „Księże Biskupie”, „Księże Arcybiskupie”.

 Eminencja (łac. wyniosłość, dostojeństwo) – tym tytułem zwracamy się do kardynałów w sytuacjach uroczystych i oficjalnych. Na co dzień zwracamy się „księże kardynale”.

 Etykieta – Sposoby zachowania się (w tym sposobu dobierania ubioru, tytułowania, zwracania się do innych osób, zachowania przy stole, posługiwania się zaproszeniami i wizytówkami) w różnych sytuacjach publicznych, społecznych, zawodowych.

Flaga – używany na lądzie rozpowszechniony rodzaj weksyliów o płacie najczęściej prostokątnym w określonych proporcjach np. 1:2 czy 2:3 (rzadziej 3:5, 5:8). Flaga może być mocowana do drzewca (wywieszana z balkonów czy okien, na słupach i latarniach ulicznych) ja też za pomocą liny podnoszona na maszt.

Flaga gabinetowa – flaga umieszczona w gabinecie urzędnika państwowego lub samorządowego, najczęściej obszyta złotą frędzlą, umocowana do drzewca, osadzonego w specjalnej podstawie.

Flaga narodowa – występuje w niektórych państwach i jest używana przez wszelkie instytucje i ogół obywateli. W Polsce termin flaga narodowa nie występuje (patrz: flaga państwowa).

Flaga państwowa – flaga, którem mogą używać zarówno władze oraz instytucje państwowe, a także instytucje prywatne i obywatele. W Polsce nazwę flaga państwowa nosi flaga o dwóch pasach poziomych równej szerokości, białym u góry i czerwonym u dołu w proporcjach szerokości do długości 5:8.

Flaga państwowa z godłem – nazwa jednej z dwóch polskich flag państwowych posiadająca dwa równe pasy – górny biały i dolny czerwony oraz herb Rzeczypospolitej pośrodku pasa białego. Flagi państwowej z godłem używają jedynie polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne i misje (także wojskowe) za granicą, bosmanaty i kapitanaty portów, lotniska i lądowiska cywilne, jak też statki morskie oraz samoloty cywilne podczas lotów za granicą.

Flaga stolikowa – flaga o niewielkich rozmiarach (najczęściej o proporcjach 1:2), stawiana podczas konferencji czy rozmów przed poszczególnymi delegacjami. Flagi gabinetowe umieszczane są też na biurkach w gabinetach przedstawicieli instytucji państwowych i władz jednostek samorządu terytorialnego.

Głowa państwa – jako naczelny organ państwowy głowa państwa (obecnie najczęściej prezydent lub monarcha) uprawniona jest do reprezentowania państwa w stosunkach międzynarodowych. Zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą, każdy akt dokonany przez głowę państwa jest uważany za wyraz woli państwa. Oznacza to, iż na podstawie prawa międzynarodowego każdy taki akt wywołuje skutki prawne, np. bez posiadania specjalnych pełnomocnictw może podpisywać umowy międzynarodowe i składać oświadczenia wiążące dane państwo.

Język dyplomatyczny – język powszechnie używany w stosunkach międzynarodowych, w którym to prowadzi się rozmowy i negocjacje, prowadzi korespondencję dyplomatyczną, sporządza się umowy międzynarodowe. Wybór języka dyplomatycznego zależy od regionu świata, od statutu danej organizacji międzynarodowej czy przyjętych zwyczajów dyplomatycznych.

Kir – oznaka żałoby, czarna wstęga przymocowana na drzewcu flagi powyżej skraju górnego płata. Oba końce wstęgi nie powinny być dłuższe od połowy długości flagi. Kiru nie stosuje się przy flagach na masztach stojących, które na znak żałoby opuszcza się do połowy masztu.

Koktajl(ang. coctail party) jest formą popołudniowych przyjęć powyżej 20 osób, organizowanych w godzinach od 16 do 20 i trwających 2 godziny. Koktajl w założeniu jest przyjęciem na stojąco organizowanym z okazji np. powitania czy pożegnania dyplomaty, promocji wydarzeń kulturalnych, obrony pracy doktorskiej. Podczas koktajlów podawane są drobne przekąski (małe kanapeczki, koreczki, kawałki serów, tartinki, słone przekąski, słodycze) oraz napoje bezalkoholowe (soki, słodkie napoje gazowane) oraz alkoholowe (wina, whisky, piwa i szereg koktajli alkoholowych). Przyjęcia koktajlowe mogą być z obsługą kelnerską lub w wersji samoobsługowej (bufet z przygotowanym poczęstunkiem i napojami).

Konsul – urzędnik konsularny posiadający stopień konsularny, przedstawiciel państwa wysyłającego powołany do wykonywania funkcji konsularnych za granicą, czyli do ochrony obywateli państwa wysyłającego oraz do realizowania zadań prawnych, promocyjnych i technicznych.

Konsul honorowy– urzędnik konsularny państwa wysyłającego w innym państwie, najczęściej posiadający obywatelstwo państwa przyjmującego i na stałe tam zamieszkujący, posiadający ograniczony zakres przywilejów i immunitetów. Z zasady konsul honorowy posiada wysoki autorytet w danym kraju oraz daje rękojmię wykonywanych działań zgodnie z interesem państwa wysyłającego. Konsul honorowy nie pobiera wynagrodzenia za swoje działania. Konsul honorowy wykonuje zawężony zakres obowiązków co konsul zawodowy. W Polskim prawie kwestie konsula honorowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 2015 r. Prawo Konsularne (Dz. U. Poz. 1274 z dn. 31 sierpnia 2015 r. dział V – Konsulowie honorowi).

Konsulat – urząd konsularny (konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat, agencja konsularna) powołany przez państwo wysyłające w państwie przyjmującym w celu wykonywania funkcji konsularnych.

Korespondencja dyplomatyczna – w zakres korespondencji dyplomatycznej wchodzą pisma ministerstwa właściwego do spraw zagranicznych danego kraju do obcych przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych, bądź też prowadzonej korespondencji między wymienionymi przedstawicielstwami i urzędami. Podmiotami korespondencji dyplomatycznej są organy danego państwa oraz osoby indywidulane (np. prezydenci, premierzy, ministrowie spraw zagranicznych.

Korespondencja urzędowa – sposób tworzenia pism urzędowych jest ściśle skodyfikowany. Zasady te są publikowane w różnych dokumentach. Taki przewodnik dotyczący redagowania listów urzędowych został opracowany przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, zawiera opis części składowych pisma (m.in. nagłówek, treść pisma i formuła zakończenia) oraz jego strony graficznej (akapity, numeracja itp.).

Lampka wina– niewielkie przyjęcie organizowane przy okazji premiery teatralnej (lub filmowej), wręczania nagród, podpisywania umów. Najczęściej lampkę wina organizują ambasady lub instytuty kultury. Lampka wina nie przekracza jednej godziny. Podczas poczęstunku podawane są wina, w tym wina musujące (np. cava, szampan) oraz napoje bezalkoholowe. Serwowane są też drobne przekąski jak małe kanapki, koreczki, tartinki.

Magnificencja (łac. szlachetny, wspaniały) – tytuł stosujemy w sytuacjach uroczystych w kontaktach z rektorami wyższych uczelni. Na co dzień zwracamy się „panie rektorze”/”pani rektor”.

 Miejsca w samochodzie – Gdy przejazd jest oficjalny, a za kierownicą jest szofer, to najbardziej honorowe miejsce nr 1 jest na tylnej kanapie po prawej stronie (za przednim fotelem pasażera), drugie w kolejności miejsce, to tylne lewe, trzecie miejsce zajmuje osoba na przednim siedzeniu pasażera (przednie prawe). Gdy jest to przejazd prywatny, to kierowca gospodarz ma po swojej prawej stronie na miejscu przednim pasażera swojego gościa honorowego. Drugie w kolejności miejsce znajduje się z tyłu po prawej stronie, a miejsce trzecie miejsce to tylne lewe.

 Netykieta – zbiór zasad społecznie akceptowanego zachowania w Internecie, czyli jest etykietą obowiązująca wszystkich użytkowników sieci.  Zasady netykiety wynikają wprost z ogólnych zasad wynikających z natury danej usługi Internetu obejmującej pocztę elektroniczną, komunikatory, grupy dyskusyjne, strony WWW, blogi, portale społecznościowe. Netykieta nie jest skodyfikowana, lecz istnieją już zapisy w kodeksach karnych poszczególnych krajów regulujące różne aspekty zachowań w sieci, które są ścigane przez organa wymiaru sprawiedliwości.

Overdress – sposób ubierania się który jest zbyt formalny, zbyt elegancki, strojny, czy wyrafinowany czy też niewłaściwy w stosunku od zaistniałych okoliczności, np. garnitur czy garsonka przy okazji imprezy grillowej, smoking  w godzinach dopołudniowych, czy zbyt ciepłe ubranie w stosunku do pogody.

Personel dyplomatyczny – członkowie służby zagranicznej, posiadający stopień dyplomatyczny, wchodzący w skład personelu misji dyplomatycznych. W Polsce są to: radca-minister, I radca, radca, należący do wyższego personelu dyplomatycznego oraz tworzący młodszy personel dyplomatyczny, czyli I sekretarz, II sekretarz, III sekretarz, oraz attaché

 Precedencja (zasada pierwszeństwa)– według protokołu dyplomatycznego, jest to kolejność, w jakiej najwyżsi przedstawiciele państwa lub państw (podczas wydarzeń o randze międzynarodowych) uczestniczą w uroczystościach i ceremoniach. Precedencja dyplomatyczna wynika z umów międzynarodowych i dotyczy dwóch wymiarów: klas i rang oraz okresu pełnionej funkcji. W biznesie i życiu społecznym jest to np. porządek pierwszeństwa stanowisk w organizacji oraz kolejność różnych podmiotów (np. kolejność mówców) spotykających się podczas różnorodnych wydarzeń jak: konferencje, sympozja, zjazdy, kongresy, itp.)

Proporczyk – weksylium niedużych rozmiarów, trójkątne lub prostokątne z jaskółczym ogonem, używane głównie w wojsku, jak też przez różne kluby sportowe, firmy czy organizacje (np. proporce zastępów czy drużyn w harcerstwie)

 Protokół dyplomatyczny – Jego zadaniem jest stworzenie w stosunkach między państwami dobrych relacji i wzajemnego szacunku., co wynika ze przyjętego założenia suwerenności i równości państw. W Polsce rolę protokołu państwowego pełni Protokół Dyplomatyczny Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Ustala on lub potwierdza ogólne zasady protokołu do stosowania przez administrację państwową i samorządową w stosunkach z partnerami zagranicznymi oraz z miejscowym korpusem dyplomatycznym i konsularnym. Wśród wielu zadań Protokołu Dyplomatycznego możemy wymienić między innymi: przygotowanie planów i programów wizyt głów państw, szefów rządów i ministrów spraw zagranicznych (PD odpowiada za ich realizację), przygotowuje audiencje przedstawicieli dyplomatycznych państw obcych u prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, prezesa Rady Ministrów, marszałków Sejmu i Senatu oraz ministra spraw zagranicznych, zapewnia obsługę protokolarną przyjęć dyplomatycznych wydawanych przez prezydenta, prezesa Rady Ministrów oraz ministra spraw zagranicznych, reguluje i nadzoruje wszystkie kwestie protokolarne związane z funkcjonowaniem przedstawicielstw dyplomatycznych obcych państw w Polsce. Źródła protokołu dyplomatycznego leżą w Konwencji Wiedeńskiej (Konwencji ONZ o stosunkach dyplomatycznych sporządzonej w Wiedniu 18 kwietnia 1961 roku, którą Polska ratyfikowała w 1965r.

Smoking (ang. black tie, dinner jacket, amer. tuxedo, fr. cravate noire) – półformalny męski strój wieczorowy, noszony po godzinie 18/19 (w zimie po 16). Klasyczny smoking składa się czarnej marynarki z atłasowymi bądź jedwabnymi klapami frakowymi lub szalowymi; czarnej kamizelki (wariantowo przy kołnierzu szalowym czarnego pasa hiszpańskiego), czarnych spodni bez mankietów z pojedynczym atłasowym lampasem (bez paska, dopuszczalne są białe lub czarne szelki); białej koszuli z półsztywnym torsem, półsztywnymi odkładanymi mankietami, wykładanym kołnierzykiem i krytą plisą lub jubilerskimi guzikami; czarnej wiązanej muszki jedwabnej; czarnych gładkich butów typu wiedenki lub lakierki; czarnych jedwabnych skarpet. Obecnie dopuszcza się smokingi w kolorze ciemnogranatowym (midnight blue), a w krajach tropikalnych w marynarka kolorze białym lub écru, przy zachowaniu czarnych spodni.

SMS (ang. Short Message Service) – usługa w sieciach telefonii komórkowej oraz niekiedy też stacjonarnej (specjalnie dostosowane aparaty telefoniczne), umożliwiająca wysyłanie krótkich wiadomości tekstowych drugiej osobie lub osobom z listy adresowej, a także odbieranie takich wiadomości od innych.

Strój dyplomatyczny (strój oficjalny) – obowiązuje na szczególne okazje, zgodnie z regułami protokolarnymi. Do strojów oficjalnych zaliczamy smoking, żakiet i frak oraz strój wizytowy. Informacja o rodzaju stroju umieszczana jest zwyczajowo na blankietach zaproszeniowych (najczęściej w języku francuskim lub angielskim)

Sztandar – weksylium, znak jednostki liniowej sił zbrojnych, szkoły wojskowej, jednostki organizacyjnej Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej lub Policji, straży miejskiej, jednostki samorządu terytorialnego, partii politycznej, stowarzyszenia, związku zawodowego, szkoły itp. Sztandar umieszczony jest na drzewcu zakończonym głowicą. Sztandar posiada dwie różne zszyte strony o odmiennych wzorach. Trzy skraje płata sztandaru obszyte są frędzlą. Sztandar występuje tylko w jednym egzemplarzu. Sztandary prezentuje poczet sztandarowy złożony z trzech osób, które stoją w rzędzie. Każda z osób w poczcie ma szarfę na piersiach (na prawym ramieniu i związane przy lewym boku) oraz białe rękawiczki. Sztandar trzyma środkowa osoba. Posługiwanie się i sposób prezentacji sztandarów określają różne regulaminy instytucji czy organizacji. Jednak należy pamiętać iż każdy sztandar przez jego pochylenie oddaje honory Prezydentowi RP, Prezesowi Rady Ministrów, Marszałkowi Sejmu oraz Marszałkowi Senatu.

 Tytułowanie – zwracanie się do drugiej osoby z należytym szacunkiem i jej docenienie w trakcie rozmowy. W zależności od okoliczności tytułujemy swoich rozmówców uwzględniając: zajmowane stanowisko, np. pani prezes, panie burmistrzu, panie rektorze; posiadane stopnie naukowe, np. panie doktorze, pani profesor; posiadane stopnie w służbach mundurowych, np. panie majorze, panie pułkowniku.

 Tytuły kurtuazyjne – wyrażają nasze poważanie dla osoby i kraju, który reprezentuje. Tymi tytułami posługujemy się w oficjalnych sytuacjach oraz uroczystościach państwowych i rocznicowych (zob. ekscelencja, eminencja, magnificencja).

Tytuły naukowe – z reguły (zwyczajowo) wskazane jest używanie stopni i tytułów naukowych, które faktycznie posiadają dane osoby, czyli, panie doktorze, panie profesorze. Mamy dwa stopnie naukowe: doktor (dr) i doktor habilitowany (dr hab.). Natomiast tytuł naukowy jest tylko jeden i jest nim profesor.

Tytuły zawodowe – wynikają z uregulowań zawartych w rozporządzeniu w sprawie tytułów zawodowych nadawanych absolwentom studiów. Znajdziemy tam między innymi takie tytuły jak: inżynier architekt, inżynier pożarnictwa, magister inżynier, architekt krajobrazu, magister, magister położnictwa. Są też tytuły zawodowe nadawane absolwentom jednolitych studiów magisterskich, takich jak lekarz, lekarz dentysta, lekarz weterynarz.

Weksylium (l.mn. weksylia) – znak rozpoznawczy wykonany z tkaniny, mocowany do liny lub drzewca. Najpopularniejszymi weksyliami są flagi, bandery na morzu, sztandary, flagi stolikowe, bannery, chorągiewki samochodowe i proporczyki.

Weksylologia – dział wiedzy, zajmujący się genezą, historią, symboliką, zasadami tworzenia, i używania różnych rodzajów weksyliów.

 Wizytówka – patrz bilet wizytowy

Wizyta oficjalna – niezbędny element prowadzonej przez państwo polityki zagranicznej. Można wyróżnić wizyty dwustronne (bilateralne), wielostronne (multilateralne), bądź też łączenia wizyty wielostronnej z dwustronną (np. udział w konferencji międzynarodowej i złożenie wizyty w państwie goszczącym konferencję). Wizyty oficjalne odbywane są przez głowę państwa, szefa rządu, ministra spraw zagranicznych, lub innych przedstawicieli państwa (m.in. wizyty parlamentarne, gospodarcze, wojskowe). Wizyty zagraniczne stwarzają możliwość promocji własnego kraju, okazania szacunku odwiedzającemu państwu, ja też podejmowania konkretnych działań politycznych, jak zawieranie umów międzynarodowych. Wizyty oficjalne można podzielić na wizyty państwowe odbywające się udziałem głowy państwa (z zastosowaniem rozbudowanej oprawy ceremonialnej), wizyty oficjalne sensu stricto (z uproszczoną oprawą ceremonialną), oficjalne wizyty robocze. Organizacją oficjalnych wizyt głów państw, szefów rządów i ministrów spraw zagranicznych zajmuje się Protokół Dyplomatyczny MSZ.

Wizyta państwowa – najbardziej uroczysty rodzaj wizyty składany przez głowę państwa. Wizycie państwowej towarzyszy rozbudowana oprawa ceremonialno-protokolarna, a jej celem jest głównie podkreślenie dobrych relacji między państwami oraz danie możliwości dalszego rozwoju wzajemnych stosunków. Wizytę kończy zazwyczaj wspólny komunikat bądź deklaracja, podsumowująca jej rezultaty.

 Zaproszenie – powiadomienie o odbywającej się uroczystości, spotkaniu lub innych wydarzeniu w formie pisemnej (listownie, mailowo), telefonicznie lub osobiście. Części składowe zaproszenia obejmują:

• Osobę zapraszającą (jej tytuł, funkcja)
• Wolę zaproszonego w formie zależnej (zaprasza, ma zaszczyt prosić)
• Adresata zaproszenia, czyli danych osoby lub osób zapraszanych
• Rodzaju i formy spotkania (śniadanie, koktajl, koncert)
• Miejsce uroczystości (nazwa miejsca plus adres)
• Podania daty, godziny oraz (przy koktajlach) czasu trwania
• Przyczyn spotkania (z jakiej okazji jest to wydarzenie)
• Formy potwierdzenia np. R.S.V.P., P.M.
• Oczekiwań wobec stroju gości

 Zasada alternatu (zasada równości) – obowiązuje przy sporządzaniu i podpisywaniu porozumień i umów dwustronnych. W stosunkach dyplomatycznych zasada ta ma charakter proceduralny, a jej celem jest podkreślenie równości stron przy podpisywaniu danego dokumentu. Każda ze stron otrzymuje swój egzemplarz podpisanej umowy, gdzie jej dane będą na pierwszym miejscu, a podpis po lewej stronie dokumentu (czyli reguły prawicy heraldycznej). Również w sytuacji, gdy jest to porozumienie między dwoma podmiotami międzynarodowymi teść dokumentu będzie w języku urzędowym danego podmiotu również umieszczona na pierwszym miejscu.

Źródła słownika to między innymi:

Julian Sutor, Leksykon Dyplomatyczny, Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2017

Leksykon prawa i protokołu dyplomatycznego pod red. S. Sykuna i J. Zajadło, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011

Wojciech F. Szymczak, Etykieta w biznesie i administracji publicznej z elementami protokołu dyplomatycznego, Difin, Warszawa 2018,

Biało-czerwona, broszura Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, 2017

Materiały własne autora, czyli moje.